v     كاه پيش سگ، استخوان پيش خر

 

v     از اسب افتاده ايم، اما از نسل نيفتاده ايم

 

v      كباب پخته نگردد مگر به گرديدن

 

v     دست در كاسه و مشت در پيشاني

 

v      كبكش خروس مي خونه

 

v     كجا خوشه؟ اونجا كه دل خوشه

 

v     كج ميگه اما رج ميگه

 

v     كدخدا را ببين، ده را بچاپ

 

v     دست، دست را ميشناسه

 

v     كرايه نشين، خوش نشينه

 

v     آب از سرش گذشته

 

v      كرم داران عالم را درم نيست درم داران عالم را كرم نيست

 

v      هر چه دير نپايد دلبستگي را نشايد

 

v     كرم درخت از خود درخته

 

v     كس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من

 

v     سرم را مي شكنه نخودچي جيبم مي كنه

 

v     كسي را در قبر ديگري نمي گذارند

 

v     هر چه رشتم پنبه شد

 

v     كسي كه از آفتاب صبح گرم نشد از آفتاب غروب گرم نميشه

 

v     دست راست را از چپ نميشناسه

 

v     كسي كه از گرگ مي ترسه گوسفند نگه نمي داره

 

v     از اونجا مونده، از اينجا رونده

 

v     كسي كه منار مي دزده ، اول چاهش را مي كنه

 

v     هر چه سر بزرگتر، درد بزرگتر

 

v     كسي كه خربزه مي خوره، پاي لرزش هم ميشينه

 

v     دستش به دم گاو بند شده

 

v     كشته از بس كه فزونست كفن نتوان كرد

 

v     هر چه عوض داره گله نداره

 

v     كفاف كي دهد اين باده بـه مستي ما خم سپهر تهي شد ز مي پرستي ما

 

v     سرم را سرسري متراش اي استاد سلماني كه ما هم در ديار خود سري داريم و ساماني

 

v     كف دستي كه مو نداره از كجاش ميكنند

 

v     دستش به خر نميرسه پالان خر را بر ميدارد

 

v      آب پاكي روي دستش ريخت

 

v     كفشات جفت، حرفات مفت

 

v     هر چه كني بخود كني گر همه نيك و بد كني

 

v     كفشاش يكي نوحه ميخونه، يكي سينه ميزنه

 

v     كفگيرش به ته ديگ خورده

 

v     هر چه ميگم نره، بازم ميگه بدوش

 

v     كلاغ خواست راه رفتن كبك را ياد بگيره راه رفتن خودش هم يادش رفت

 

v     هر چه مار از پونه بدش مياد بيشتر در لونه اش سبز ميشه

 

v     كلاغ سر لونه خودش قارقار نمي كنه

 

v     سرنا را از سر گشادش ميزنه

 

v     كلفتي نون را بگير و نازكي كار را

 

v     هر چيز كه خوار آيد يك روز به كار آيد

 

v     دستش بدهنش ميرسه

 

v     كله اش بوي قرمه سبزي ميده

 

v     از اون نترس كه هاي و هوي داره، از اون بترس كه سر به تو داره

 

v     دستش در كيسه خليفه است

 

v     كــمال هــمنشين در مـن اثر كــرد و گر نه من همان خاكم كه هستم

 

v     هر خري را به يك چوب نمي رونند

 

v     كم بخور هميشه بخور

 

v     كمم گيري كمت گيرم نــمرده مـاتمت گـيرم

 

v     دستش شيره ايست يا دستش چسبناك است

 

v     كوزه گر از كوزه شكسته آب ميخوره

 

v     هر دودي از كباب نيست

 

v     دستش را توي حنا گذاشت

 

v     كوه بــه كوه نمي رسه، آدم به آدم مي رسه

 

v     آب در كوزه و ما تشنه لبان مي گرديم

 

v     لالائي ميدوني چرا خوابت نميبره

 

v     دست شكسته بكار ميره، دل شكسته بكار نميره

 

v      سري را که درد نمي كند دستمال مبند

 

v     لر اگر ببازار نره بازار ميگنده

 

v     هر رفتي، آمدي داره

v     دست شكسته وبال گردنه

 

v     لقمان حكيم را گفتند: ادب از كه آموختي؟ گفت: از بي ادبان

 

v     از اين امامزاده كسي معجز نمي بينه

 

v     لگد به گور حاتم زده

 

v     هر سخن جائي و هر نكته مکاني دارد

 

v     دستش نمك نداره

 

v     ليلي را از چشم مجنون بايد ديد

 

v     دست كار دل و نميكنه و دل كار دست و نميكنه

 

v     ما از خيك دست برداشتيم خيك از ما دست بر نميداره

 

v     هر سرا زيري يك سر بالائي داره

 

v     مادر را دل سوزد، دايه را دامن

 

v      سزاي گرانفروش نخريدنه

 

v     دستش كجه

 

v     مادر زن خرم كرده، توبره بر سرم كرده

 

v     آب را گل آلود مي كنه كه ماهي بگيره

 

v     مادر مرده را شيون مياموز

 

v     هر سركه اي از آب، ترش تره

 

v     دست كه به چوب بردي گربه دزده حساب كار خودشو

 

v     مار بد بهتر بود از يار بد

 

v     سري كه عشق ندارد كدوي بي بار است- لبي كـه خنده ندارد شكاف ديـوار است

 

v     مار پوست خودشو ول مي كنه اما خوي خودشو ول نميكنه

 

v     دست كه بسيار شد بركت كم مي شود

 

v     مار تا راست نشه به سوراخ نميره

 

v     از اين دم بريده هر چي بگي بر مياد

 

v     مار خورده افعي شده

 

v     هر سگ در خونه صاحابش شيره

 

v     مار گزيده از ريسمان سياه و سفيد ميترسه

 

v     مار گير را آخرش مار مي كشه

 

v     دست ما كوتاه و خرما بر نخيل

 

v     (( پاي ما لنگ است و منزل بس دراز ))

 

v     ماست مالي كردن

 

v     آب زير پوستش افتاده

 

v     ماستي كه ترشه از تغارش پيداست

 

v     هر شب شب قدر است اگر قدر بداني

 

v     ما صد نفر بوديم تنها، اونها سه نفر بودند همراه

 

v     ما كه در جهنم هستيم يك پله پائين تر

 

v      هر كس از هر جا رونده است با ما برادر خونده است

 

v     مال است نه جان است كه آسان بتوان داد

 

v     از اين ستون به آن ستون فرجه

 

v     مال بد بيخ ريش صاحبش

 

v     هر كه بامش بيش برفش بيش

 

v     مال به يك جا ميره ايمان به هزار جا

 

v     دستي را كه حاكم ببره خون نداره يا ديه نداره

 

v     مالت را خار كن خودت را عزيز كن

 

v     سفره نيفتاده ( نينداخته ) بوي مشك ميده

 

v     مال خودت را محكم نگهدار همسايه را دزد نكن

 

v     دستي را كه نميتوان بريد بايد بوسيد

 

v     مال خودم مال خودم مال مردمم مال خودم

 

v     آب كه يه جا بمونه، مي گنده

 

v     مال دنيا وبال آخرته

 

v     هر كه به يـك كار، به همه كار هر كه به همه كار به هيچ كار

 

v     مال ما گل مناره، مال مردم زير تغاره

 

v     پول باد آورده چند و چون نداره

 

v     سفره نيفتاده يك عيب داره ! سفره افتاده هزار عيب

 

v     مال ممسك ميراث ظالمه

 

v     از بي كفني زنده ايم

 

v      مال همه ماله، مال من بيت الماله

 

v     ما و مجنون همسفر بوديم در دشت جنون او بــه مطلب ها رسيد و ما هنوز آواره ايم

 

v     سقش سياه است

 

v     كاچي بهتر از هيچي است

 

v      هر چه به هَمِش بزني گندش زيادتر ميشه

 

v     كار از محكم كاري عيب نمي كنه

 

v     دست بي هنر كفچه گدئيست

 

v     ســر كه نـه در راه عــزيزان بــود بـار گرانيست كـشيدن بـدوش

 

v     دست بيچاره چون بجان نرسد چاره جز پيرهن دريدن نيست

 

v     اجاره نشين خوش نشينه

 

v     كار خر و خوردن يابو

 

v     دست پشت سر نداره

 

v     كارد، دسته خودشو نمي بره

 

v     هر چه پول بدي آش ميخوري

 

v     كار نباشه زرنگه

 

v     دست پيش را گرفته كه پس نيفته

 

v     كار، نشد نداره

 

v     چشم کسي آب نخوردن

 

v     آب از دستش نمي چكه

 

v     كاسه داغ تر از آش

 

v     كار هر بز نيست خرمن كوفتن گاو نر مي خواهد و مرد كهن

 

v     هر چه پيش آيد خوش آيد

 

v     هر كه به اميد همسايه نشست گرسنه ميخوابه

 

v     ماه هميشه زير ابر پنهان نميمونه

 

v     دشــمن دانــا بـــلندت مــيكند بـر زمينت مـيزند نـادان دوست

 

v     ماه درخشنده چو پنهان شود شـب پـره بازيگر مـيدان شود

 

v     هر كه تنها قاضي رفت خوشحال بر ميگرده

 

v     ماهي رو هر وقت از آب بگيري تازه است

 

v     دشمن دانا كه غم جان بود بهتر از دوست كه نادان بود/ نظامي

 

v     ماهي ماهي رو ميخوره، ماهي خوار هر دو را

 

v     سگ بادمش زير پاشو جارو ميكنه

 

v     ماهي و ماست؟ عزرائيل ميگه بازم تقصير ماست

 

v     مثل سيبي كه از وسط نصف كرده باشند

 

v     از دست پس ميزنه، با پا پيش ميكشه

 

v     مردي كه نون نداره اينهمه زبون نداره

 

v     مرغ بيوقت خوان را بايد سر بريد

 

v     دعا خانه صاحبش را مي شناسد

 

v     مرغ يه پا داره0

 

v     سگ باش، كوچك خونه نباش

 

v     مرگ به فقير و غني نگاه نميكنه

 

v     هر كه خري نداره غمي نداره

 

v     آب كه از سر گذشت، چه يك ذرع چه صد ذرع ـ چه يك ني چه صد ني

 

v     مرگ يه بار شيون يه بار

 

v      مزد آن گرفت جان برادر كه كار كرد

 

v     سگ پاچه صاحبش را نمي گيره

 

v     معامله با خودي غصه داره

 

v     دل بي غـم در اين عالم نباشد اگــر بــاشد بــني آدم نــباشد

 

v     معامله نقد بوي مشك ميده

 

v     هر كه خيانت ورزد دستش در حساب بلرزد

 

v     معما چو حل گشت آسان شود

 

v     دل سفره نيست كه آدم پيش هر كس باز كنه

 

v     مغز خر خورده

 

v     از تنگي چـشم پيل مـعلومم شد

 

v     آنـان كـه غــني ترند مـحتاج ترند

 

v     ملا شدن چه آسون، آدم شدن چه مشكل

 

v     من آنچه شرط بلاغ است با تـو ميگويم

 

v     تـو خواه از سخنم پـند گير و خواه ملال

 

v     هر كه دست از جان بشويد هر چه در دل دارد گويد

 

v     مـــن از بـــيگانگان هـــرگز نــنالم كه با من هر چه كرد آن آشنا كرد

 

v     موريانه همه چيز خونه را ميخوره جز غم صاحب خونه را

 

v     مـن نـمي گويم سمندر باش يا پروانه باش چون به فكر سوختن افتاده اي مردانه باش/ مرتضي قلي خان شاملو

 

v     موش به سوراخ نميرفت جارو به دم بست

 

v     هر كه را زر در ترازوست زور در بازوست

 

v     مهمون مهمون و نميتونه ببينه صاحبخونه هر دو را

 

v     مهمون ناخونده خرجش پاي خودشه

 

v     دماغش را بگيري جانش در مياد

 

v     مهمون هر كي، و در خونه هر چي

 

v     هر كه را طاووس بايد جور هندوستان كشد

 

v     ميان حق و باطل چهار انگشته

 

v     از تو حركت، از خدا بركت

 

v     ميان دعوا حلوا خير نمي كنند

 

v     دم خروس از جيبش پيداست

 

v     ميان دعوا نرخ معين ميكنه

 

v     سگ درحضور به از برادر دور

 

v     مي بخور، منبر بسوزان، مردم آزاري مكن

 

v     آب نمي بينه و گرنه شناگر قابليه

 

v     ميهمان راحت جان است و ليكن چو نفس خــفه سـازد كـه فـرود آيـد و بـيرون نـرود

 

v     دندن اسب پيشكشي را نميشمارند

 

v     نـابرده رنـج گـنج ميسر نـمي شود/ مـزد آن گرفت جان برادر كه كار كرد

 

v     ناز عروس به جهازه

 

v     از حق تا نا حق چهار انگشت فاصله است

 

v     نازكش داري ناز كن، نداري پاهاتو دراز كن

 

v     دنيا پس از مرگ ما، چه دريا چه سراب

 

v     هر كه را مال هست و عـقلش نيست /روزي آن مال مالشي دهدش

 

v     و آنكه را عقل هست و مالش نيست/روزي آن عقل بالشي دهدش. عمادي شهرياري

 

v     نخود همه آش

 

v     نديد بديد وقتي بديد به خود بريد

 

v     نذر ميكنم واسه سرم خودم ميخورم و پسرم

 

v     نردبون، پله به پله

 

v     دنيا جاي آزمايش است، نه جاي آسايش

 

v      نردبون دزدها

 

v      نزديك شتر نخواب تا خواب آشفته نبيني

 

v     هر كه نان از عمل خويش خورد مــــنت از حـــاتم طائي نـــبرد

 

v     دنيا، دار مكافاته

 

v      نزن در كسي را تا نزنند درت را

 

v     سگ را كه چاق كنند هار ميشه

 

v      نسيه نسيه آخر به دعوا نسيه

 

v     نفسش از جاي گرم در مياد

 

v     دنيا را آب ببره او را خواب ميبره

 

v     از خر افتاده، خرما پيدا كرده

 

v     نكرده كار نبرند به كار

 

v     هر كي به فكر خويشه كوسه به فكر ريشه

 

v     دنيا را هر طور بگيري ميگذره

 

v     نوش دارو بعد از مرگ سهراب

 

v     سگ زرد برادر شغاله

 

v     نـون ايـنجا آب ايـنجا كجا بروم به از ايـنجا

 

v     دنيا محل گذره

 

v     نون بدو، آب بدو، تو بدنبالش بدو

 

v     آتش كه گرفت، خشك و تر مي سوزد

 

v     دود از كنده بلند ميشه

 

v     هر گردي گردو نيست

 

v     دود، روزنه خودشو پيدا ميكنه

 

v      نون را به اشتهاي مردم نميشه خورد

 

v      هر گلي زدي سر خودت زدي

 

v      نون را بايد جويد توي دهنش گذاشت

 

v      نونش توي روغنه

 

v     دوري و دوستي

 

v     آخر شاه منشي، كاه كشي است

 

v     نون نامردي توي شكم مرد نميمونه

 

v      دوست آنست كه بگرياند. دشمن آنست كه بخنداند

 

v     دوست همه كس، دوست هيچكس نيست

 

v     نون نداره بخوره پياز ميخوره اشتهاش واشه

 

v     سگ سير دنبال كسي نميره

 

v     نه آفتاب از اين گرم تر ميشود و نه غلام از اين سياه تر

 

v     هزار دوست كمه، يك دشمن بسيار

 

v     دوستي دوستي از سرت مي كند پوستي

 

v     نه از من جو، نه از تو دو، بخور كاهي برو راهي